Dün zekiydim, dünyayı değiştirmek istiyordum

Dün zekiydim, dünyayı değiştirmek istiyordum

Bugün akıllıyım kendimi değiştiriyorum.

Mevlana

Sanırım bu sözler bi zamandır yaşadığım ve “anlatması zor” dediğim değişime “cuk” diye oturuyor!

Bu değişimin ne zaman başladığına dair bir hatıram yok. Sadece bir süredir etrafımda ve kendimde olan biten farklı baktığımı, farklı gördüğümü ve dolayısıyla farklı davrandığımı ve bu sebeple farklı bir yaşantıya geçtiğimi söyleyebilirim.

Bu farklılıklardan en önemlisi de kendimi bildim bileli “etrafımı değiştireceğim” diye kendimi yırtmaktan vazgeçmem oldu. Bu yırtınmalarım sebebiyle yaptıklarımın aslında bir nevi diktatörlük olduğuna nasıl kör kalabildiğime şu an şaşıyorum! Enikonu "benim bildiğim en doğru, kendi iyiliğin için bunu yapmalısın" diye dikte ediyormuşum. Bu düpedüz bencillik ve hatta narsistlik. Tamam, sigara kötü bir şey olabilir ama kişi istemezse ona zorla bıraktırtmak diye bir şey mümkün değil… Kendim için de aynı şey geçerli. Çünkü kendime de dikte ediyordum. Dikte etmeyi bıraktığımda kendiliğimden içmemeye başladım. Yani sigarayı “bırakmadım”, “içmemeye başladım”! J Bu ne zaman oldu farkında bile değilim ve bu durumdan çok mutluyum. Abartılıymış gibi düşünebilirsiniz fakat sigara içmenin verdiği hazzı bile unuttum, kokusu ve dumanı şu an tuzruhuna maruz kalmışım kadar saçma ve kimyasal geliyor…

Nasıl oldu derseniz, aslında tek başına güm diye olmadı. Bazı şeylerin katalizör etkisini yadsıyamam. Nil Gün ile tanıştım bi kere. Yıllarca reddettiğim, hor gördüğüm, otomatize-robotik-ergen edebiyatı bulduğum bir kişisel gelişim kitabına kalbimi açtım. Ön yargımı yıkarak ve sindire sindire “İçimizdeki Şaman” kitabını okudum. Sonrası zaten kazak söküğü gibi geldi. Kazak söküğü diyorum çünkü kazak sökülüp gidiyor ve ben kendime dair birçok şeyi ilk kez görüyorum… (burası çok derin, şimdilik girmeyeyim) bu kitapla beraber bir takım “özsaygı afirmasyonları” yapmaya başladım. Uzaktan çok gereksiz görünen, periyodik olarak tekrarlanan olumlamalardı bunlar…  (burada da beyinin işleyişiyle ilgili bilgi vermem lazım, sonra!) Bu afirmasyonları yaptığım sürede hayatımda her şey ağır ve emin ve aşırı haz verici şekilde değişmeye başladı. Beslenme şeklim, uykum, duygu yoğunluğum, sigara kullanımım, kendime ayırdığım zaman, kendimi keşfetmeye yaptığım yatırım… Bunlar değiştikçe her güne daha mutlu uyanmaya başladım. Zaman zaman manik depresif olabileceğimden şüphe duydurtan duygu iniş çıkışlarını yaşamamaya başladım!!!

Artık çevremdeki insanları da değiştirmeye çalışmıyorum. Hep eleştiren ben gitti artık dinliyorum. Başkasında görüp de “ıyyy” dediğim herhangi bir tavrın aslında “gölgem” olduğunu, içten içe sevmediğim bir karanlık tarafım olduğunu fark ettim. Yani artık içimdeki karanlıklarla tanışmanın zamanı gelmiş demek ki… Bunda sanırım sevgili Melda'(Melda Keskin – Açık Radyo “Bir” programı yapımcısı ve sunucusu)nın da katkısı var. Benimle ilk tanıştığında ben birileri hakkında şikayet ederken bana Debbie Ford’un “Işığı Arayanların Karanlık Yanı” kitabını önermişti. Kitabın adı bile zaten nasihat gibi! J

Bu ve benzeri eleştiriler yapmak ve değiştirmeye çalışmak sebebiyle ilkokuldan bu yana aforoz edile edile akıllanmayan “bilgiç” ben, artık ürkütücü durumlarda bile sadece “gözlemci” kalabiliyor! Bu cidden şok edici. Artık akıntıya karşı kürek çekmiyorum. Hayat aslında ne kadar tatlı imiş… Akıntıya kendini bırakmak… Mini minnacık olduğunu kabul etmek… Ki eminim yarın bile bu yazdıklarım hakkında fikrim değişmiş olabilir…

Yani artık zeki değilim dostlar. Akıllanıyorum, çok mutluyum yahu!